Τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του, κατά τη διάρκεια των οποίων γράφτηκε και η Παγίδα, θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει πως είναι τα πιο «συμπυκνωμένα» και τα πιο δραματικά. Στην τελευταία αυτή περίοδο, ο πόλεμος και ο θάνατος γίνονται οι ρυθμιστές τόσο της ανθρώπινης όσο και της συγγραφικής συνθήκης. Ήδη από το 1934 ο Bove είναι μέλος της αντιφασιστικής οργάνωσης CVIA, της οποίας προΐστανται γνωστοί διανοούμενοι της αριστεράς, μεταξύ των οποίων και ο φιλόσοφος Alain. Ο Χίτλερ και οι εθνικοσοσιαλιστές έχουν πλέον, χάρη στον εξουσιοδοτικό νόμο του 1933, την εξουσία στα χέρια τους· η Ευρώπη κλυδωνίζεται, η ελευθερία της απειλείται. Το 1936, άρρωστος και απογοητευμένος, θα γράψει στο Ημερολόγιό του: «[…] είμαι μόνος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, όπως ακριβώς τον Νοέμβριο του 1916. Με μια διαφορά όμως: τώρα είμαι σαράντα ετών. Κοιτάζω το παρελθόν, γιατί τώρα αυτό είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου. […] Πιστεύω πως το πιο τραγικό στη ζωή μας είναι αυτό το τείχος που, καθώς γερνάμε, μας κλείνει όλο και πιο πολύ. Σιγά σιγά το προσωρινό γίνεται μόνιμο…» Ο καμβάς της λαβυρινθώδους πλοκής της Παγίδας είναι η ίδια η Ιστορία πάνω στην οποία ο Bove χτίζει ένα πολιτικό-υπαρξιακό θρίλερ, γεμάτο ανδρείκελα παγιδευμένα στα πλοκάμια του φασισμού, έρμαια μιας απέραντης και απελπιστικής μοναξιάς.