Τα ποιήματα αυτά οφείλουν τη γέννησή τους στην υποδοχή που βρήκε η προηγούμενη συλλογή, το Ένα τρανζιστοράκι που έπαιζε για τη μοναξιά, από τους λίγους φίλους και τον μικρό κύκλο ανθρώπων που το διάβασαν. Ούτως ή άλλως, και με τα λόγια του Χ.Λ.Μπόρχες: «Δεν γράφω για μια μικρή ελίτ, που δεν την υπολογίζω, ούτε γι’ αυτό το αφηρημένο και τόσο παινεμένο πλατωνικό σύνολο που αποκαλούμε Μάζα. Δεν πιστεύω σ’ αυτές τις δυο γενικότητες, τις τόσο αγαπητές στους δημαγωγούς. Γράφω για μένα, για τους φίλους μου και για να απαλύνω τη ροή του χρόνου»