Η Λογοτεχνία δεν είναι μια τέχνη παγκόσμια. Ή, πιο σωστά, δεν είναι με τον ίδιο τρόπο που είναι παγκόσμιες η μουσική ή η ζωγραφική. Η αιτία γι΄΄ αυτό βρίσκεται, φυσικά, στην πρώτη ύλη της, τον λόγο, που διαμοιράζεται στις διάφορες γλώσσες και, λειτουργώντας ταυτόχρονα σα σύνορο και διαχωριστική γραμμή, οδηγεί στα επιμέρους εθνικά λογοτεχνικά έργα. Η διαφοροποίηση αυτή και, ακριβέστερα, η ανάγκη για την υπέρβασή της, αντανακλά και αποτυπώνεται στην ευρύτατα διαδεδομένη χρήση της μετάφρασης, ως του κατεξοχήν μεθοδολογικού εργαλείου για τη γλωσσική μεταφορά και, σε δεύτερη φάση, τη γνωριμία του αναγνωστικού κοινού με τα έργα κάθε χώρας και κάθε πολιτισμού. Αν, όμως, η μετάφραση υποβοηθά και διευκολύνει, στο μέγιστο βαθμό, την πρόσληψη, αυτό αφορά και κατευθύνεται, πρωτίστως, στο περιεχόμενο και, δευτερευόντως στη μορφή, η οποία, ιδίως στην ποίηση, στέκει αυτοτελής και αυθύπαρκτη, ικανή να λειτουργήσει από μόνη της, ως πόλος έλξης, για τους δημιουργούς κάθε είδους.