«Πρέπει να ήταν η στιγμή που μπήκα στο κάδρο, γιατί μου κόπηκε απότομα η ανάσα. Πάγωσαν νους και μάτια και πάσχιζα ν’ ακουστώ, φωνάζοντας βουβά ‘Εγώ, ο Κρεγκ’. Θυμάμαι να μ’ ενοχλεί που δεν είχα πια σώμα. Και δεν μπορούσα να εμπνευστώ πια από τις μνήμες, από τα δαχτυλίδια μου. Σφραγίστηκαν όλες μονομιάς στης Πανδώρας το κουτί κι έπρεπε άμεσα να βρω τον απελευθερωτή μου. Αυτόν που θ’ άνοιγε του πειραγμένου λογισμού τα παξιμάδια, και θ’ άκουγε να προλογίζω γρίφους, ψιθυρίζοντας βραχνά ‘Εγώ, ο Κρεγκ’, εσένα». Το θανατηφόρο ατύχημα στερεί από τον ταλαντούχο συγγραφέα Κρεγκ τη δυνατότητα να ολοκληρώσει το έργο του για τους αυτοκαταστροφικούς, περιθωριοποιημένους, σωματικά ή πνευματικά ανάπηρους χαρακτήρες του. Ο μόνος τρόπος να σχηματιστούν οι ιστορίες που άφησε άγραφες ή ημιτελείς είναι να συνεχίζει να ζει ο ίδιος ως πίνακας. Η Προσωπογραφία του Κρεγκ αποτελεί μια αλληγορία αναφορικά με τα βαρίδια μνήμης που σκεβρώνουν, στοιχειώνοντας τους ανθρώπους και τις μεθοδεύσεις διαχείρισής τους.