Εθνι­κο­λα­ϊ­κι­σμός: ένας όρος που κα­θι­ε­ρώ­θη­κε σε με­γά­λο μέ­ρος της ακα­δη­μα­ϊ­κής έρευ­νας αλ­λά και της δη­μό­σι­ας συ­ζή­τη­σης, δι­α­μέ­σου του οποίου ο συγ­γρα­φέ­ας εντο­πί­ζει, πε­ρι­γρά­φει και ανα­λύει εξαρ­χής την πυ­ρη­νι­κή σύ­στα­ση του ση­με­ρι­νού λα­ϊ­κι­σμού: το δη­μα­γω­γι­κό-λα­ϊ­κι­στι­κό του ύφος και το εθνι­κι­στι­κό του πε­ρι­ε­χό­με­νο. Για τον Τα­γκι­έφ, το «λα­ϊ­κι­στι­κό» φαι­νό­με­νο, αυτός ο πο­λι­τι­κός λα­ϊ­κι­σμός, είναι με­τω­νυ­μία του εθνι­κι­σμού, πρό­κει­ται ουσι­α­στι­κά για μια νέα ανά­δυ­ση του εθνι­κι­σμού, για έναν νέο εθνι­κι­σμό, που δεν έχει σχέ­ση με τις κλα­σι­κές πο­λι­τι­κές του απο­κρυ­σταλ­λώ­σεις. Γι’ αυτό και ο συγ­γρα­φέ­ας αντι­με­τω­πί­ζει και ανα­λύει τα ευρω­πα­ϊ­κά ακρο­δε­ξιά κόμ­μα­τα ως νέ­ες, ανέκ­δο­τες πο­λι­τι­κές αρ­θρώ­σεις της κοι­νω­νι­κής δι­α­μαρ­τυ­ρί­ας που επεν­δύ­ουν στην εθνι­κι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία και όχι ως επι­βι­ώ­σεις/ανα­βι­ώ­σεις μι­ας πα­ρα­δο­σι­α­κής ακρο­δε­ξι­άς ή και των ιστο­ρι­κών με­σο­πο­λε­μι­κών φα­σι­σμών. Ο συγ­γρα­φέ­ας δεν εν­δι­α­φέ­ρε­ται να κα­ταγ­γεί­λει και να ξορ­κί­σει, αλ­λά να κα­τα­νο­ή­σει και να εξη­γή­σει (με τη βε­μπε­ρι­α­νή έν­νοια): έθνος, εθνι­κι­σμός αλ­λά και αντι­ε­θνι­κι­σμός, εθνι­σμός, πα­τρι­ω­τι­σμός, ρα­τσι­σμός, φα­σι­σμός, λα­ϊ­κι­σμός αλ­λά και αντι­λα­ϊ­κι­σμός, δη­μα­γω­γία, δη­μο­κρα­τία, ρι­ζο­σπα­στι­σμός, ακρο­δε­ξιά, δε­ξιά, ακρο­α­ρι­στε­ρά, Ευρώ­πη, πα­γκο­σμι­ο­ποί­η­ση, βία, εξ­τρε­μι­σμός είναι ορι­σμέ­νες από τις βα­σι­κές λέ­ξεις και έν­νοι­ες που βρί­σκο­νται στο επί­κε­ντρο ανά­λυ­σης αυτής της πρω­το­πο­ρι­α­κής με­λέ­της, με στό­χο τον ανα­γκαίο επα­να­προ­σα­να­το­λι­σμό της συ­ζή­τη­σης πε­ρί (δε­ξιού) εθνι­κο­λα­ϊ­κι­σμού.