Πόσα μπορεί να αντέξει η αγάπη και να παραμείνει ζωντανή; Στην τουρκοκρατούμενη Χίο, που το μίσος του εχθρού παραμονεύει σε κάθε γωνιά, δύο νέοι ορκίστηκαν «μαζί στη ζωή, μαζί και στον θάνατο». Ο Ζαννής και η Ευγενία βίωναν την απόλυτη ευτυχία και ονειρεύονταν μια ελεύθερη ζωή. Υπάρχει, όμως, αγάπη που να μη γίνει ζηλευτή από τη μοίρα; Λίγο καιρό μετά τον γάμο τους, η Ευγενία θα διαβεί τις πύλες του λεπροκομείου. Η ζωή τής στέρησε απότομα ό,τι της είχε χαρίσει απλόχερα ως τώρα και την ανάγκαζε να ζήσει σαν μια ζωντανή νεκρή. Όμως, η Ευγενία δεν λύγισε ούτε στιγμή. Ήξερε ότι ο Ζαννής δεν θα την εγκατέλειπε ποτέ και πως θα στεκόταν στο παιδί τους σαν μάνα και πατέρας. Αυτό που δεν ήξερε, ήταν ότι το λεπροκομείο του Αγίου Λαζάρου σε λίγα χρόνια θα παραδιδόταν στις φλόγες της καταστροφής… Στις 30 Μαρτίου 1822, ο Βαχίτ πασάς θα κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Επιτέλους, η εντολή και οι ενισχύσεις του Σουλτάνου είχαν καταφτάσει. Από το σπαθί του δεν θα ξέφευγε κανείς, μήτε γυναίκα, μήτε παιδί. Η κτηνωδία είχε μόλις ξεκινήσει, το χώμα βάφτηκε κόκκινο από το αίμα αθώων… Σαράντα χιλιάδες ψυχές αφανίστηκαν από την τουρκική λεπίδα. Ο Ζαννής και η Ευγενία είχαν δώσει όρκο να προστατέψουν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, ακόμα και με τη ζωή τους. Το βλέμμα τους την ύστατη στιγμή έλαμψε από αγάπη και περηφάνια. «Μαζί στη ζωή, μαζί και στον θάνατο…» και ας μην αντάμωσαν ποτέ ξανά… Όμως, ακόμα και η σφαγή δεν μπορεί να θανατώσει την ελπίδα. Γιατί τι είναι το αύριο χωρίς αυτήν;