Τα Συντάγματα ζουν και πεθαίνουν. Άλλοτε ευημερούν, άλλοτε παρακμάζουν, ενώ ενίοτε περιπίπτουν σε μια κατάσταση ημιζωής, «ζώντας και ψευτοζώντας», χάνοντας δηλαδή μέρος της ισχύος και των λειτουργιών τους. Η συνταγματική ανθεκτικότητα συνεπάγεται την επίτευξη σταθερότητας μέσω μεταβολών. Τα ανθεκτικά Συντάγματα παραμένουν ακλόνητα εν μέσω κρίσεων και καταστροφών χάρη στην ικανότητά τους να προσαρμόζονται χωρίς να ματαιώνονται, ή να απομειώνονται ουσιωδώς οι θεμελιώδεις λειτουργίες τους. Οι τρεις μεγάλες κρίσεις που έπληξαν ολόκληρο τον πλανήτη κατά την πρώτη εικοσαετία του 21ου αιώνα δοκίμασαν την αντοχή και την ανθεκτικότητα των Συνταγμάτων, προκαλώντας ένα κύμα τυπικών και άτυπων μεταβολών, προσαρμογής σε νέες συνθήκες και, σε κάποιες περιπτώσεις, την κατάρρευση των συνταγματικών τάξεων. Η κρίση ασφάλειας του 2001, η οικονομική κρίση του 2008 και η πανδημία Covid-19 προκάλεσαν έναν έντονο διεθνή διάλογο και ισχυρές αντιπαραθέσεις ως προς τον τρόπο που αντέδρασαν τα Συντάγματα στις διαδοχικές κρίσεις. Σκοπός του βιβλίου είναι να αναδείξει την αλληλουχία και τη συναρμογή των θεματικών της ανθεκτικότητας του Συντάγματος και της συνταγματικής αλλαγής υπό το πρίσμα των τριών πλανητικών κρίσεων. Η θεωρία της ανθεκτικότητας του Συντάγματος προσεγγίζει υπό ένα νέο πρίσμα την έννοια της συνταγματικής προσαρμογής και τον διάλογο περί τυπικής και άτυπης συνταγματικής μεταβολής. Η αξιοποίηση της θεωρίας της ανθεκτικότητας στο πεδίο του συνταγματικού δικαίου συμβάλει στην αναστοχαστική προσέγγιση της συνταγματικής εξέλιξης, εισάγοντας μια νέα διάσταση για την κατανόηση του χρόνου ζωής και της ικανότητας επιβίωσης των Συνταγμάτων.