Η αιώνια πάλη και η αιώνια αγάπη Θεού και ανθρώπου, αυτό πραγματεύεται η δεύτερη ποιητική συλλογή της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη και έχει ως κύριο άξονα τον -κατά Θεόν- βίο του Ανθρώπου και την σημαντικότητα της Μνήμης Θανάτου, ώστε να πραγματώσει ο Άνθρωπος το «κατ΄΄ εικόνα και καθ΄΄ ομοίωσιν» και να αγγίξει την Θέωση. Στον πυρήνα των δεκατριών ποιημάτων της σύνθεσης αυτής, βρίσκεται η τελευταία στιγμή του Ανθρώπου, η στιγμή που αφήνει την τελευταία του πνοή. Δύο δυνάμεις συγκρούονται τότε, το σκοτάδι και το φως. Αιτία αυτής της σύγκρουσης είναι η ανάγκη της Ψυχής να υπερβεί τα στενά όρια της ύλης και να συναντήσει Εαυτόν αγκαλιάζοντας ολόκληρη την Ύπαρξη. Ακόμα και τον «Γίγαντα» Θάνατο.