Το δράμα ενός έκπτωτου Δούκα του Μιλάνου και της ανήλικης κόρης του, εξόριστων ναυαγών σε ένα σχεδόν έρημο νησί της Μεσογείου τετρακόσια χρόνια πριν, μια ιστορία λευκής μαγείας, εκδίκησης και συμφιλίωσης, που είναι ταυτόχρονα ένας ηχηρός ύμνος στη μαγεία, την ελευθερία και τη δύναμη της θεατρικής ψευδαίσθησης, εκδιπλώνονται παράλληλα στην Τρικυμία του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Πόσες σκηνές χωράει αυτό το νησί; Πόσοι σκηνικοί κόσμοι το κατοικούν; Πόσα σύμπαντα; Πόσα θαύματα; «Το πιο πολιτικό στοιχείο του –ίσως τελευταίου– έργου του Σαίξπηρ είναι ο χώρος ελευθερίας που εγκαθιδρύει στη φαντασία του μάγου Πρόσπερο και που γενναιόδωρα χαρίζει με τον επίλογό του στους θεατές». Άλλωστε «η Τέχνη μπορεί να διανοείται έναν χώρο εφήμερης ελευθερίας, όπου, πριν να γίνουμε καπνός, μπορούμε χάρη στη γενναιοδωρία του ποιητή να περιπλανηθούμε μαζί του, να νιώσουμε σαν από την ύλη που φτιάχνονται τα όνειρα. Εφήμεροι, αλλά ελεύθεροι», αναφέρει στο σημείωμά του ο μεταφραστής Κ. Αλέξης Αλάτσης.