Έξι γυναίκες, φιλόλογοι και καταξιωμένες δημιουργοί ασχολούνται με ισάριθμες γυναικείες ποιητικές φωνές του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού. Τι εκόμισαν εις την τέχνην η Ελένη Λάμαρη, η Μαρία Πολυδούρη, η Αιμιλία Δάφνη, η Μυρτιώτισσα, η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη και η Κλεαρέτη Δίπλα-Μαλάμου; Σε τι συνίσταται η τόλμη του λυρισμού τους; Ενός λυρισμού μάλιστα εκφρασμένου σε μέτρα παραδοσιακά; Τι προσέφεραν στην τέχνη της ποιήσεως οι έξι αυτές ηρωίδες των ιάμβων που επέμεναν στην επιλογή της εύρυθμης παραδοσιακής ποίησης την ίδια εποχή που ο μοντερνισμός άρχιζε να ζει τον θρίαμβό του; Την απάντηση που ανθολογούνται στην έκδοση, πολλά από τα οποία παρέλειψαν ή δεν πρόσεξαν οι παλιοί ανθολόγοι, είναι ικανά να μεταδώσουν αναπάντεχα νωπή αισθητική συγκίνηση, αποκαλύπτοντας πως διατηρούν τη δική τους μυστική ζωή προσμένοντας την ανταποδοτική στοργή μας για να ακουσθεί ξανά σιγαλή σαν το τραγούδι του κύκνου η χαμηλή φωνή τους ανασυρμένη από το έρεβος της λήθης.