Αυτός που ποτέ δεν ύψωνε τη φωνή του. Που φοβόταν να διεκδικήσει το δίκιο του. Που ακόμα και μπροστά στη σνομπ -αργή και βαριεστημένη σαν πλουσιοκόριτσου- ομιλία τού κάθε υπαλληλίσκου στεκόταν συρρικνώνοντας τη διακριτικότητά του μέχρι αφάνειας. Πώς ούρλιαξε. Με τι λύσσα την έβρισε. Η Λίνα κατατρόμαξε, πρώτη φορά στη ζωή της τόσο πολύ. Άραγε ήταν πάντα της έτσι και δεν το ήξερε, ή μήπως η συναναστροφή μαζί του την είχε μεταμορφώσει; Κοίταξε το ποτήρι της: το ουίσκι ερχόταν σαν από μόνο του στα χείλη της, την πλησίαζε στον αρχικό Αργύρη, της έφερνε μνήμες αβίαστης τρυφερότητας, την ταξίδευε στην αμυδρή ένταση της Σίφνου. Μια αντιπαράθεση διαφορετικών χαρακτήρων στην κυνική κι επιπόλαιη δεκαετία του 1990, μέσα σε μια ατμόσφαιρα όπου, μετά τη διάψευση της επαναστατικής επαγγελίας, κυριαρχεί το κυνήγι του εύκολου κέρδους, η υστερική ηδονοθηρία, η εμμονική ενασχόληση με την τρομοκρατία, η ενθουσιώδης προάσπιση πάσης φύσεως δικαιωμάτων.