Ο Φασισμός έδειξε καθαρά τι μπορεί να προσφέρει μια έγκαιρη προσφυγή στις αφυπνισμένες δυνάμεις του θυμικού. Αφού επαγγέλθηκε μια βαθύτερη αλληλεγγύη σε μια κοινωνία που υπέφερε από την ανομία και τον κατακερματισμό, επέτρεψε την αναβίωση της εκστατικής πολιτικής στο έρημο και απομαγευμένο τοπίο της πολιτικής νεωτερικότητος. Ωστόσο δεν υπήρξε καθόλου ένα αντιδιανοητικό φαινόμενο που προσήλκυσε μόνον εγκληματίες και αχρείους. Ο Τσώρτσιλ δήλωσε προπολεμικά γοητευμένος από αυτόν, ενώ πολλοί πρωτοπόροι διανοούμενοι της Ευρώπης ασπάστηκαν το πολιτικό όραμα του Φασισμού. Ένας πρόχειρος κατάλογος των φίλων του Φασισμού στον χώρο της Λογοτεχνίας και της Φιλοσοφίας – με ονόματα όπως αυτά του Έρνστ Γιούνγκερ, του Gottfried Benn, του Μάρτιν Χάιντεγκερ, του Κάρλ Σμίτ, του Robert Brasillach, του Pier Drieu La Rochelle, του Λουί Φερνάντ Σελίν, του Πωλ ντε Μαν, του Έσρα Πάουντ, του Giovanni Gentile, του Φιλίππο Μαρινέττι, του Gabriele d’ Annunzio, του Γ. Μπ. Γέητς, του Wyndham Lewis – δεν θα αποκάλυπτε παρά την κορυφή μόνον ενός τεράστιου παγόβουνου. Τα υπόλοιπα εντός των σελίδων του βιβλίου