«Σταμάτα» της φώναξε και εκείνη σώπασε στο λεπτό. «Δεν γνωρίζεις τίποτα, μόνο τα ψέματα που το Τάγμα σου και η εκκλησία σου σε έμαθαν να πιστεύεις για μένα. Θέλεις να μάθεις πραγματικά ποιον έχεις μπροστά σου και τι υπήρξα για όλους εσάς μέχρι σήμερα; Έστω και αν σε στοιχειώσει για πάντα; Θέλεις;» Κούνησε το κεφάλι της θετικά, τρέμοντας παράλληλα από τον φόβο. Ήθελε, και ας την καταδίκαζε σε θάνατο ή σε τρέλα. «Ας είναι, λοιπόν, δεν θα σου αποκαλύψω κανένα όνομα από αυτά που χρησιμοποίησα και άλλαξα με τα χρόνια» της είπε και ξεκίνησε. Επέλεξε να ζήσει στην απομόνωση, στο κάστρο του, με μοναδική συντροφιά τα σκυλιά του και τα βιβλία του. Κλεισμένος στις σκέψεις του, κυριευμένος από τους δαίμονές του. Έζησε αμέτρητες εποχές και κάθε φορά η ανθρωπότητα τον χρησιμοποιούσε και έπειτα του γύριζε την πλάτη, τον απογοήτευε, τον πρόδιδε. Τα ιδανικά για τα οποία πολέμησε ήταν όλα μια πικρή ανάμνηση. Είχε αποφασίσει να μην ανακατευτεί ξανά με ό,τι συνέβαινε γύρω του. Μέχρι που δύο αθώα πλάσματα βρέθηκαν στον δρόμο του... [Η αρχή μου είναι το τέλος σας.]