Είναι αλήθεια ότι οι φωτογράφοι, θέλοντας ή μη και ανεξάρτητα από τον τρόπο που δουλεύουν, δεν κάνουν τίποτα άλλο από ένα οπτικό ημερολόγιο. Όποιον δρόμο και να διαλέξουν, είτε σκηνοθετώντας τις ιδέες τους με συγκροτημένο τρόπο και μεθοδολογία είτε αποκαλύπτοντας την ρέουσα πραγματικότητα με όλες τις πιθανές μεταμορφώσεις της, ουσιαστικά εικονογραφούν το πεπρωμένο μιας εν δυνάμει προοπτικής που εκφράζει τη σχέση τους με τον κόσμο. Η Δήμητρα Κίτσιου φαίνεται να γνωρίζει αυτήν την ιδιότητα της φωτογραφίας και οι εικόνες που μας φανερώνει, ανεξάρτητα αν είναι σημερινές ή ανήκουν σε ένα παρελθόν που μικρή σχέση έχει με το σήμερα, ρέουν μέσα σε μια κυματοειδή αφήγηση. Ο χρόνος γίνεται το ταμπλό για να καρφιτσώσει στιγμές και να νοηματοδοτήσει έναν κόσμο στον οποίο πιστεύει. Οι εμμονές της εκφράζουν τις αναγκαίες εκείνες σταθερές που επανέρχονται κατά τακτά διαστήματα δίνοντας την στιβαρότητα ενός μηχανισμού που απαιτείται για να ενεργοποιηθούν οι εκ βαθέων προθέσεις της. Το πέταγμα των πουλιών, οι κολυμβητές, οι μικροσκοπικές μαύρες φιγούρες, είναι τα σημεία στίξης για να γίνει πιο ευανάγνωστο το κείμενο που μας προδίδει την κρυφή της σχέση με τον κόσμο. Η φόρμα της, αρχικά εμφανής και έντονη μέσα από την αντίθεση του ασπρόμαυρου, υποχωρεί από την ιδιάζουσα χρήση του ανήφορου διατηρώντας όμως μια καθαρή περιγραφή με σαφή προσανατολισμό, χωρίς να αρνιέται τον έκδηλο χαρακτήρα της. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο τίτλος του λευκώματος της Δήμητρας, Inverse Trajectories / Αντίστροφες Τροχιές, μας υποδεικνύει την αντίστροφη διαδρομή που θα πρέπει να ακολουθήσουμε για να μπορέσουμε να έρθουμε σε επαφή με τις αξίες του φωτογραφικού τόπου που μας προτείνει. Η φωτογραφία γίνεται οδηγός και πυξίδα για να αντιληφθούμε την αρχιτεκτονική του όλου εγχειρήματος. Η παντοδυναμία των εικόνων, ελλείψει φωτογραφικών τίτλων, και η ροή του οπτικού λόγου, υποδεικνύουν έμμεσα τον υποσυνείδητο αλλά εντέλει αποκαλυπτικό τρόπο παραγωγής τους. (Βασίλης Γεροντάκος, από την έκδοση)