...Εσύ νομίζεις, Ιπποκράτη, ότι δύο είναι οι λόγοι του γέλιου μου, τα καλά και τα κακά. Μα ουσιαστικά δεν γελάω παρά για ένα και μόνο πράγμα. Για τον άνθρωπο. Που είναι τόσο πολύ μωρός, τόσο κενός από κάθε λογική πράξη και απλοϊκός σαν παιδί με όλα του τα σχέδια. Υποφέροντας έτσι, χωρίς όφελος, αφάνταστους κόπους και οδεύοντας έρμαιο της επιθυμίας του ως τα πέρατα της γης...
...Πώς να μη γελάω, Ιπποκράτη, με αυτόν που αναστενάζει από τους καημούς της αγάπης, επειδή του παρουσιάζεται για το καλό του κάποιο εμπόδιο; Πως να μη γελάσω, μάλιστα πολύ πιο δυνατά, με εκείνον που, χωρίς να λογαριάζει τον κίνδυνο, ορμά προς τα βάραθρα ή τους βυθούς των θαλασσών; Και πως να μη γελάσω με κείνον που ρίχνει στη θάλασσα το καράβι του φορτωμένο ως απάνω και έπειτα κατηγορεί τα κύματα ότι το κατάπιαν κατάφορτο;...
...Εάν όμως, κάποιος φρόντιζε να πράττει κάθε φορά σύμφωνα με τις δυνατότητές του, θα περιφρουρούσε τη ζωή του από κάθε κακουχία. Γνωρίζοντας καλά τον εαυτό του, κατανοώντας με σαφήνεια την ιδιοσυγκρασία του και περιορίζοντας τη δίψα της επιθυμίας του, θα έβλεπε την αυτάρκεια γύρω του στην πλούσια φύση, που θρέφει τα πάντα...
...Το γέλιο μου καταδικάζει την απερισκεψία τους, αφού δεν έχουν ούτε μάτια ούτε αυτιά. Γιατί υπάρχει στον άνθρωπο η διαίσθηση, που βλέπει μακριά με την ακρίβεια του στοχασμού και προβλέπει ότι γίνεται και ότι θα μπορούσε να γίνει....
...Ο Ιπποκράτης άκουγε προσεκτικά τον γηραιό Αβδηρίτη σοφό, εντυπωσιασμένος πραγματικά από την διαύγεια της σκέψης του ανθρώπου αυτού, που όλη η πόλη των Αβδήρων θεωρούσε ασθενή! Εκείνος, με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό του καθώς μιλούσε, φαινόταν στα μάτια του Ιπποκράτη σαν μια ύπαρξη περισσότερο θεϊκή και λιγότερο ανθρώπινη, πιο πολύ ουράνια παρά γήινη. Με φανερή τη συγκίνηση στη φωνή του και το θαυμασμό για το μεγαλειώδες πνεύμα του συνομιλητή του, απάντησε...