Πῶς ἔγινε λοιπόν, σπουδαῖε Ἡρώδη Ἀττικέ, καί ἦρθες συντροφιά μέ τήν ἔμπνευσή μου; Ζώντας στήν Ἀθήνα ἄκουσα πολλές φορές τό ὄνομά σου, τόσο συνδεδεμένο μέ τά ἔργα πού ἄφησες ὥστε ἔπαυσες νά εἶσαι πλέον πρόσωπο. Ἔγινες κτίσμα, ὅπως λόγου χάρη τό Παναθηναϊκό στάδιο, τό Ἡρώδειο, ἡ ὁδός Ρηγίλλης, καί τόπος, ὅπως ἡ Κηφισιά, ὁ Μαραθών καί ἡ Εὔα Κυνουρίας, πού φέρουν ἀκόμη τά ἴχνη σου. Ἐπίσης καί ἄλλες πόλεις τῆς Ἑλλάδος πού φρόντισες καί διαμόρφωσες. Ὅλα αὐτά ὑπῆρχαν ἐντός μου σέ λανθάνουσα κατάσταση, μέχρι πού διάβασα γιά τήν δεύτερη σοφιστική ἀπό τόν ἀγαπη-μένο μου συγγραφέα Φλάβιο Φιλόστρατο, συγκινήθηκα, καί ἔτσι ξεχώρισα τόν λαμπρότερο σοφιστή καί ρήτορα πού προτείνει ὁ συγγραφεύς τοῦ Βίου τῶν σοφιστῶν: ἐσένα. Τότε ἔγινες γιά μένα πρόσωπο τηλαυγές καί ἀγαπημένο. Καί φτερούγισε στ’ ἀλήθεια ἡ καρδιά μου στό γεγονός πώς ἤσουν ἕνας θαυμάσιος λάτρης τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ παρελθόντος μέσα στούς αὐτοκρατορικούς χρόνους καί πώς μέ τήν σοφιστική σου δύναμη, ἐσύ καί οἱ ἄλλοι σύγχρονοί σου σοφιστές, προσπαθήσατε νά διατηρήσετε τόν ἀττικό λόγο, γιά νά μή φιμωθεῖ ἀπό τήν εἰσβολή τῆς λατινικῆς γλώσσας. Πρωτότυπη και συναρπαστική ἐξιστόρηση τῆς ζωῆς τοῦ Ἡρώδη Ἀττικοῦ – τόσο ζωντανοῦ ἀλλά καί τόσο ἄγνωστου στούς Ἀθηναίους «συγκατοίκους» του…