Ό,τι έγινε γνωστό ως η τρίτομη" Ιστορία της σεξουαλικότητας" (Η βούληση για γνώση, Η χρήση των ηδονών, Η επιμέλεια εαυτού) έθετε ένα λιτό και σαφές ερώτημα στοχεύοντας στην καρδιά της υποκειμενικότητας εντός του δυτικού πολιτισμού: "με ποιον τρόπο, κατά τη διάρκεια των αιώνων, ο δυτικός άνθρωπος οδηγήθηκε να αναγνωρίσει τον εαυτό του ως υποκείμενο επιθυμίας"; Ωστόσο, ο πρόωρος θάνατος του Michel Foucault το 1984 θα καλύψει με το γκρίζο χρώμα της σκόνης έναν ολόκλήρο τόμο, ο οποίος θα παραμείνει κλειδωμένος στα αρχεία για τρεις ολόκληρες δεκαετίες, αφήνοντας μετέωρο και ανολοκλήρωτο το γενεαλογικό ερώτημα περί του επιθυμούντος υποκειμένου. Ο τόμος αυτός φέρει τον τίτλο "Οι ομολογίες της σάρκας" και έρχεται να συμπληρώσει τη μέχρι τώρα γνωστή ως τρίτομη "Ιστορία της σεξουαλικότητας", αποτελώντας τον συνδετικό κρίκο μεταξύ του πρώτου τόμου (1976) και του δεύτερου και τρίτου (1984), καθώς εστιάζει στη μετάβαση από την παγανιστική θεώρηση των αφροδισίων στη χριστιανική στάση απέναντι στη σάρκα και στην επιθυμία, μελετώντας τις τεχνικές του εαυτού που αναπτύχθηκαν στη Δύση «εντός μιας σχέσης με την εξουσία του άλλου και με το βλέμμα που σηματοδοτεί ταυτοχρόνως μία υποκειμενοποίηση του ατόμου και μία αντικειμενοποίηση της εσωτερικότητάς του». Με αυτόν τον τρόπο, ο παρών τόμος συμπληρώνει το αρχικό σχέδιο μιας ιστορίας της σεξουαλικότητας ως εμπειρίας, «αν με τον όρο εμπειρία εννοούμε τη συσχέτιση που υπάρχει στο πλαίσιο ενός πολιτισμού μεταξύ τομέων γνώσης, τύπων κανονιστικότητας και μορφών υποκειμενικότητας». Με αυτόν τον τρόπο, ο Φουκώ συνενώνει τη φιλοσοφική και ιστορική θεώρηση με την ποιητικότητα της κριτικής, τουλάχιστον έτσι όπως τη θέλουν οι στίχοι του αγαπημένου του ποιητή, του Ρενέ Σαρ, οι οποίοι κοσμούν το οπισθόφυλλο της γαλλικής έκδοσης: "Η ιστορία των ανθρώπων είναι η μακρά διαδοχή συνωνύμων του ίδιου όρου. Το να την αντικρούσουμε είναι ένα καθήκον".