Η κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μετά το Μάντζικερτ και η αδυναμία του Βυζαντίου να υπερασπιστεί τη Μικρά Ασία από την τουρκοϊσλαμική πλημμυρίδα, δημιούργησαν στη Δύση την πεποίθηση πως, μπροστά σε μια τέτοια προοπτική, τα δυτικά έθνη έπρεπε να επέμβουν για να σώσουν την Ευρώπη που βρισκόταν κάτω από άμεση απειλή. Ο Γουλιέλμος της Τύρου θα δει στην καταστροφή του Μάντζικερτ την ιστορική δικαίωση της πρωτοβουλίας των Φράγκων να οργανώσουν τις Σταυροφορίες. Πραγματικά, ήταν καιρός να σκεφτούν πώς θα αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Το Ισλάμ, απ’ τη Νίκαια όπου είχε εδραιωθεί, μπορούσε κάθε στιγμή να αιφνιδιάσει την Κωνσταντινούπολη. Η καταστροφή του 1453 μπορούσε να έχει λάβει χώρα ήδη απ’ τα τέλη του 11ου αιώνα. Το έργο του Γκρουσέ αποτελεί σημείο αναφοράς για την Ιστορία των Σταυροφοριών, καθώς ανασυνθέτει τα γεγονότα ξεκινώντας από την εποχή του Ουρβανού Β΄ και του Πέτρου του Ερημίτη, με τη Λαϊκή Σταυροφορία, συνεχίζοντας στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ και τον Βαλδουίνο της Βουλώνης, τη Δεύτερη Σταυροφορία στον καιρό της Μελισσάνθης και της Ελεωνόρας, την καταστροφή της Τιβεριάδας, την Τρίτη Σταυροφορία και τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο, τους Ιππότες της Καμπανίας, τον Ιωάννη της Βριέννης, τον Λουδοβίκο τον Θ΄, και φτάνει στην πτώση του Αγίου Ιωάννη της Άκρας και τη φράγκικη αναρχία.