Οι “ιστορίες στο μεταίχμιο” εξετάζουν συγκλίσεις και εναλλακτικές θεωρήσεις του πραγματικού, του υλικού, του Ρεαλισμού και του μοντερνισμού ή των νέο-πρωτοποριών, αρχικά μεταξύ των πόλων ιδεολογικά φορτισμένων αντιπαραθέσεων κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, μέσα από τα παραδείγματα πέντε Ελλήνων καλλιτεχνών. Πρόκειται για τους Γιάννη Χαΐνη, Takis (Τάκη Βασιλάκη) –σε διάλογο και μέσα από το βλέμμα του Nicolas Calas, Βλάση Κανιάρη– στο πλαίσιο του πνευματικού και καλλιτεχνικού περιβάλλοντος της (Δυτικής) Γερμανίας της δεκαετίας του 1970, Νίκη Καναγκίνη και Νέλλα Γκόλαντα. Κοινό θεματικό άξονα των κειμένων συνιστά η διερεύνηση της μεταβαλλόμενης σχέσης του μοντερνισμού με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, καθώς και του ρόλου της ιστορικής και πολιτισμικής μνήμης. Σε κάποιες περιπτώσεις η σχέση με το πραγματικό βαδίζει παράλληλα με νέους, διευρυμένους, ορισμούς του Ρεαλισμού, ενώ σε άλλες συνδέεται περισσότερο με την ολοένα και μεγαλύτερη έμφαση, από τη δεκαετία του 1960 και μετά, στις πλευρές της καλλιτεχνικής διαδικασίας που αφορούν τα υλικά, την επεξεργασία τους και τις ποιότητες του απτικού, σε συνδυασμό με τον πειραματισμό με νέα μέσα ή τη διαμεσικότητα, και νέες στρατηγικές. Στα πέντε κείμενα επιχειρείται, μέσω της αξιοποίησης των πηγών, αρχειακού υλικού και της ένταξης του έργου και της σκέψης των δημιουργών στο ελληνικό και διεθνές γίγνεσθαι, να έρθουν ξανά στο φως και να αναδειχτούν, τόσο θεωρητικές αντιπαραθέσεις όσο και ο διάλογος της καλλιτεχνικής πρακτικής και του λόγου των καλλιτεχνών με την υποδοχή τους από την κριτική και άλλους θεσμούς, σε ένα βαθμό και η σχέση τους με την αγορά της τέχνης, στην Ελλάδα και το εξωτερικό.