Σε μια αφέγγαρη νύχτα (φανταστείτε) σε μια σκοτεινή σπηλιά, στο «άντρον τού Πανός» απέναντι από την Ακρόπολη (στου Φιλοπάππου) μεθυσμένοι από λιβάνια, «ξίδια» και άλλα αφροδισιακά ο Ξούθος και η Κρέουσα μυούνται στον έρωτα και περνάνε από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Μόνον που η κόρη ήτο καρπερή και ο σπόρος ανυπόμονος κι ο καρπός τού έρωτά τους ξεμύτισε εννέα μήνες μετά. Έτσι όπως συνηθιζόταν τότε (βλέπε τον μύθο τού Οιδίποδα) παρατάει η μικρομάννα το βρέφος με τα ρουχαλάκια, τα στολίδια, τα παιχνίδια του, σε μια ωραία κούνια κοντά εκεί στον τόπο όπου «συν-ελήφθη». Πέρασε νύχτα βαριά, ασήκωτη, μέσα στα αναφιλητά. Με το που ανατέλλει ο Ήλιος πάνω από τον Υμηττό πάει να πάρει πίσω το μωρό, αλλά εκείνο άφαντο, δεν είναι πια εκεί. Ποιος το έκλεψε; Τίποτα βοσκοί; Μήπως το διαμελίσανε τα θηρία; Μα τότε, πού είναι τα σπαράγματα;