ωδή σιωπηρή προς το αφόρητο Εγώ και η ύπαρξη περισσεύουμε. Αφαιρέστε μας απ’ την ορατότητα. Η κραυγή και η νύχτα σου υπήρξαν πάντοτε η χλωρίδα και η πανίδα μου – σαν πουλί υψώνομαι τώρα και ισορροπώ πάνω απ'' την απύθμενη άβυσσό σου σαν να είμαι εγώ της στεντόρειας φωνής σου − της σιωπής σου – η ηχώ.