Ένας πολύ παλιός μύθος λέει πως η μοίρα του ανθρώπου θ αλλάξει, αν και όταν χαμογελάσει η Σφίγγα. Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ κάτι τέτοιο, όχι γιατί πιστεύω πως ένα κολοσσιαίο πέτρινο άγαλμα είναι αδύνατον να χαμογελάσει, αλλά γιατί η απογοητευτική εικόνα της πραγματικότητας, την οποία έχει επιλέξει να βιώνει η ανθρωπότητα, κάθε άλλο παρά χαμόγελο μπορεί να προκαλεί. Όμως, είμαι σίγουρος πως η Ηρώ Γιαννοπούλου χαμογελά αινιγματικά από τη στιγμή που ολοκλήρωσε το εκπληκτικό της "μυθιστόρημα", που ακόμη κι αν αφιέρωνα εκατό χιλιάδες λέξεις, δε θα μπορούσα να σας το περιγράψω με την ακρίβεια και την έκταση που απαιτείται. Κι αυτό γιατί το "Και η Σφίγγα χαμογέλασε" έχει εκείνο το μυστικό συστατικό που κάνει την προσεγμένη λογοτεχνία του φανταστικού να αγγίζει την αλήθεια πολύ περισσότερο από κάθε άλλη προσέγγιση. Η συγγραφέας μας παρασύρει σε μια περίπλοκη, αλλά και σε βάθος έρευνα, αφήνοντάς μας να πλεύσουμε σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα πληροφοριών. Οι Ντόγκον και ο Σείριος, η Αργώ και οι ψαρόμορφοι θεοί, οι κατασκευαστές των πυραμίδων και η επτάχορδη λύρα του Απόλλωνα, το απρόφερτο όνομα του Θεού και οι εκπολιτιστές από το διάστημα, φτιάχνουν ένα συναρπαστικό αραβούργημα. (Παντελής Γιαννουλάκης, περιοδικό Strange)