Στοχάζεται, εμπνέεται και μετουσιώνει σε έναν ευαίσθητο λόγο τον πόνο και τις λύπες που κουβαλά από τα βιώματα και τα ακούσματα για τον βασανισμένο τόπο του - αλλά και την εμπειρία της δικής του ζωής. Το <<Αγναντεύοντας το Δίστομο - Κίρφης Ωδές>> του Παναγιώτη Κοτρόγιαννου που εξέδωσαν οι Εκδόσεις ΄΄΄΄Κασταλία΄΄΄΄, είναι, ΄΄οι αναζητήσεις΄΄΄΄ ενός ανθρώπου της διπλανής πόρτας :<<Ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, που όταν όμως η ψυχή φιλτράρει το πνεύμα, τότε φωτοβολεί την ύλη, ο νους απογειώνεται και η σκέψη εξαϋλώνεται. Και παίρνει σβάρνα το σύμπαν για να συναντήσει την ελπίδα, να συνομιλήσει με το πεπρωμένο, να ερωτοτροπήσει με τον χωροχρόνο, ν΄΄ αγναντεψει κατάματα τον ήλιο, ν΄΄ αποκωδικοποιήσει τη γυναίκα, να θεοποιήσει την αγάπη, να ψηλαφίσει την Ελλάδα, να υμνήσει, να ταξιδέψει, να δακρύσει>>... Εικόνες εθίμων, ζωής, καθημερινότητας, αγωνίας για το είναι, για το πεπρωμένο, για την μάνα που έφυγε νωρίς... Ωστόσο το ξεφύλλισμα της ποιητικής συλλογής - ορισμένα από τα ποιήματα έχουν μελοποιηθεί - το Μαρτυρικό Δίστομο - και μοιραία η Σφαγή - έρχεται και ξανάρχεται.Η αδικαίωτη - ακόμα! - Σφαγή, το έγκλημα κατά των αμάχων που θέρισαν, εκείνο το ΄΄΄΄λυπημένο δειλινό΄΄΄΄ του Ιούνη, μέσα στο θέρο, <<οι ναζιστές , οι Ούνοι>>, όπου <<ζωντανό δεν εστάθη αμακέλευτο/μέσα στο αίμα το ατελεύτητο!>>... Τι άλλο, τι διαφορετικό να περιμένει κανείς <<...από τα παιδιά του Διστόμου/ που κρατάνε την θράκα του μέλλοντος/ κάτω από τις στάχτες του παρόντος>>, όπως σημειώνει επίσης προλογικά ο κ Στάθης Σταθάς. Ενός μέλλοντος που το βρίσκει κανείς με πολλούς τρόπους μέσα στους ευαίσθητους στίχους του Παναγιώτη Κοτρόγιαννου. Για το αγαπημένο του Δίστομο είναι καθαρό :<< Χείμαρρος Ιστορίας/Σπαθί ειρήνης μυριόστομο/Δίκαιου και Ελευθερίας>> .Ενός δίκαιου - προσέξτε- << για όλους τους σφαγμένους της γης/για να πάψουν η ράτσα, το φύλο, το κέρδος/να γεμίζουν τον κόσμο σταφύλια της οργής>>. Ο ίδιος ο Π. Κοτρόγιαννος, μιλώντας συνολικά για την ποιητική του απόπειρα, μας λέει :<<Γράφοντας προσπάθησα να κεντρίσω το ενδιαφέρον και σαν την μύγα του Σωκράτη, να ξυπνήσω λίγο το πνεύμα της αποχαυνωμένης κοινωνίας μας, για να δούμε τις αξίες του πνευματικού πολιτισμού, η αξία του οποίου δεν μετριέται ούτε με ...megapixels ούτε με ...megabytes...>>.-