Οι δυτικοί άνθρωποι πραγματικά εκπλήσσονται όταν βλέπουν τις ιαπωνικές μαχητικές μεθόδους να αναφέρονται ως "τέχνες", να εννοούνται δηλαδή συνολικά ως μια από τις "άμορφες εκφράσεις" της ιαπωνικής ψυχής, εκφράσεις δηλαδή του "εσώτερου ανθρώπου". Η διάσταση αυτή των μεθόδων μάχης δεν είναι άμεσα διακριτή σε κάποιον ανεξοικείωτο με τον ιαπωνικό πολιτισμό, εκτός αν πρόκειται για κάποιον που αρκείται στη θεώρηση των μεθόδων αυτών ως έξυπνων πράξεων που συνιστούν μια "τέχνη" καθαρά σωματικής φύσης. Μια ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη περιμένει τον Δυτικό όταν αυτός ανακαλύπτει την "άτεχνη τέχνη", αυτή που υπερβαίνει κατά πολύ την απλή σωματική ικανότητα και που είναι εμφανής στους μεγάλους δασκάλους των μαχητικών μεθόδων. Τα κλασικά μπούντο, ή "πολεμικοί δρόμοι" δεν είναι συστήματα μάχης όπως οι προκάτοχοί τους, τα μπουτζούτσου, οι "πολεμικές τέχνες", ούτε αθλήματα όπως τα σύγχρονα Τζούντο, Κέντο και Καράτε. Είναι κατ αρχάς συστήματα πνευματικής πειθαρχίας, με βασικό τους στόχο την αυτοσυνείδηση, σύμφωνα με την παράδοση του Βουδισμού Ζεν, κάτι που επιτυγχάνεται μέσω μιας εξαιρετικά σκληρής πνευματικής και σωματικής εξάσκησης. Ο συγγραφέας περιγράφει λεπτομερώς την ιστορία, τη φιλοσοφία και τις μεθόδους διαφόρων τέτοιων "πολεμικών δρόμων", κάποιων ενόπλων και κάποιων άλλων αόπλων.