[...] Τα καλοκαίρια πήγαινα στο χωριό και βοηθούσα στις γεωργικές εργασίες του σπιτιού. Απέκτησα έτσι προσωπική πείρα και του μόχθου και της αγωνίας του καπνοπαραγωγού, που δεν μπορεί να ξέρη ποτέ το εισόδημα της χρονιάς του, αφού εξαρτάται από τις καιρικές συνθήκες και επηρεάζεται από την αστάθειαν των τιμών. Το χωριό δεν έχει βέβαια για τους μονίμους κατοίκους του τον ειδυλλιακόν χαρακτήρα που του αποδίδουν οι ζωγράφοι και οι ποιηταί. Η ζωή όταν μάλιστα είναι αδικημένη και από την φύσιν είναι δυσάρεστη γιατί στον μόχθο και στην ανέχεια προστίθεται και η ανία. Είναι όμως και μοναδικό σχολείο για κείνον που θέλει να μελετήσει τους ανθρώπους και να κάνη παρατηρήσεις κοινωνικές. Στο χωριό αι σχέσεις των ανθρώπων, οι αρετές και οι κακίες των, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες των έχουν απλήν, πρωτόγονον θα έλεγα μορφήν και ως εκ τούτου συλλαμβάνονται και εξηγούνται ευκολότερον. Στο σχολείο αυτό επήρα μαθήματα που απεδείχθησαν χρήσιμα στην υπόλοιπον ζωή μου.[...] Απόσπασμα από το κεφάλαιο "Κωνσταντινός Καραμανλής: Εξομολόγηση εκ βαθέων"