Γιατί η Ιστορία δεν είναι ένα κλειστό αντικειμενικό αφήγημα χρονολογικών γεγονότων, αλλά μια εξελισσόμενη διαδικασία… Το Λαογραφικό και Ιστορικό Μουσείο, ένα εμβληματικό μουσείο της Κομοτηνής, ιδρύθηκε το 1973 και στεγάζεται στη σημερινή του τοποθεσία από το 1989. Ωστόσο, η συλλογή του, που περιλαμβάνει αντικείμενα λαϊκής τέχνης, παραδοσιακών ενδυμασιών και αρχειακού υλικού, ξεκίνησε να διαμορφώνεται, από τον Μορφωτικό Όμιλο Κομοτηνής, ήδη από τη δεκαετία του ’60. Η αρχαιολόγος-μουσειολόγος Νάγια Δαλακούρα, με μελέτη περίπτωσης το συγκεκριμένο Μουσείο, καταθέτει μια νέα πρόταση προσέγγισης των εκθεμάτων ενός εθνογραφικού μουσείου, με βασικά εργαλεία την πολυαισθητηριακή, βιωματική μάθηση και τη δημιουργική γραφή, υλοποιεί δε την πρώτη μουσειακή εκπαιδευτική πράξη για ενήλικες στο Λαογραφικό και Ιστορικό Μουσείο Κομοτηνής. Συγκεκριμένα, για πρώτη φορά, στο εκθεσιακό πλαίσιο του Μουσείου, ενήλικες εκπρόσωποι έξι τοπικών συλλόγων συμμετείχαν στη διαδικασία μιας άλλης προσέγγισης του μουσειακού αποθέματος, μέσα από την τροφοδότηση της μνήμης των αισθήσεων και της πρόσληψης των εκθεμάτων ως ομιλούντων «υποκειμένων». Με την καθοδήγηση της μουσειοπαιδαγωγού, στο πλαίσιο της μάθησης ενηλίκων και της μετασχηματίζουσας πολυαισθητηριακής γνώσης, ασκούμενοι στις τεχνικές της δημιουργικής γραφής, παρήγαγαν πρωτότυπα κείμενα και ανέτρεψαν την παγιωμένη μουσειακή επιλογή τής από μακράν θέασης των εκθεμάτων, αποδεικνύοντας ότι τα μουσεία είναι δυνατόν να καταστούν χώροι καλλιέργειας της κριτικής και δημιουργικής σκέψης, πεδία αλληλεπίδρασης και δημιουργικότητας.