...Φεύγοντας για το φροντιστήριό της η Λίλα, η μεγαλύτερη αδελφή της Ρένας, περνάει από το δωμάτιο της μικρής χοροπηδώντας ανάλαφρα και στέκεται για λίγο δίπλα της. Παίρνει αφηρημένα έναν ασημένιο μαρκαδόρο, αρχίζει να ζωγραφίζει σιγοτραγουδώντας τον σκοπό που ακούει από τα κόκκινα ακουστικά του κινητού της, τα οποία κρέμονται από τα αυτάκια της σαν ώριμα κεράσια, ώσπου η γνωστή κραυγή τη σταματάει απότομα. «Δε θέλω α%@#&άκια!» Σαν να ξύπνησε από ονειροπόλημα, η Λίλα μαζεύει από το πάτωμα την τσάντα της, δίνει ένα πεταχτό φιλί στη Ρένα και φεύγει βιαστικά, ενώ τ’ αστέρια στα μάτια της αναρωτιούνται γιατί δε θέλει η μικρή αστράκια στη ζωγραφιά της. Έχουν τόσο ωραία λάμψη! … Ένα βιβλίο για την ενσυναίσθηση και για την αξία της ουσιαστικής επικοινωνίας με τους γύρω μας.