Ένας ηθοποιός, στη δύση πια της ζωής και της καριέρας του, εγκλωβίζεται μια βροχερή χειμωνιάτικη νύχτα στο θέατρο, μετά το τέλος της παράστασης όπου υποδυόταν τον Βασιλιά Ληρ. Δεν είναι όμως μόνος. Ένας νεαρός θεατής, βρίσκεται κι αυτός εγκλωβισμένος μέσα στο θέατρο. Η γνωριμία τους και η σταδιακή γεφύρωση των δύο γενεών φέρνουν τον ηθοποιό αντιμέτωπο με το παρελθόν του, τις επιλογές του κι εντέλει αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό. «Αν δεν αντισταθείς στον εγωισμό, σε καταπίνει, και μαζί μ’ εσένα καταπίνει όλα σου τα παιδικά όνειρα και μαζί μ’ αυτά όση αλήθεια κουβαλούσες κάποτε μέσα σου». Προλαβαίνει να αντισταθεί έστω και τώρα στον εγωισμό του; Να αποδεχτεί τα λάθη του και να θυμηθεί τα όνειρά του; Να ζήσει αληθινά για… λίγο ακόμα; Στο έργο οι θεατές ακολουθούν την πορεία του Ηθοποιού από το σκοτάδι (πλατεία-δέκτης) στο φως (σκηνή-πομπός) και, παρόλο που το έργο επικεντρώνεται σε έναν ηθοποιό και στην τέχνη του θεάτρου, είναι γραμμένο, τόσο ως ιδέα από τον Τσέχωφ όσο και συγγραφικά από την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, με τέτοιον τρόπο, ώστε να ανοίξει δρόμο στους θεατές και να τους κάνει να αντικρίσουν τη σκληρή πραγματικότητα, καθώς και να συνειδητοποιήσουν ότι ζωή χωρίς παιχνίδι είναι ζωή αβάσταχτη και σκοτεινή.