Είναι δύσκολο να πει κανείς σε ποιο ερώτημα ή σε ποια ερωτήματα απαντά η Λογική του νοήματος. Είναι άραγε η έρευνα για τη γλώσσα που αρμόζει στη φιλοσοφία της διαφοράς, την οντολογία της οποίας είχε ήδη σκιαγραφήσει η Διαφορά και επανάληψη; Είναι η αναζήτηση των υπερβατολογικών προϋποθέσεων της γλώσσας που εκφράζει το γίγνεσθαι και τη διαφορά (τη διαφο/ωροποίηση); Είναι η ανάδειξη του νοήματος σε ανεξάρτητη διάσταση του είναι και του λέγειν και η εκτύλιξη της γε-νεσιουργικής του ικανότητας; Είναι η ανύψωση του παραδόξου και του μη νοήματος σε υπερβατολογικές προϋποθέσεις του νοήματος; Είναι μια εκτενέστερη και πιο τεκμηριωμένη απόδειξη της προτεραιότητας των συμβάντων σε σχέση με τα σώματα, τις μείξεις τους και τις καταστάσεις πραγμάτων; Είναι μια πρώτη αναμέτρηση με τις εγκλειστικές διαζεύξεις της επιθυμίας, κρυμμένης πίσω από τις περιπέτειες της Αλίκης, τη λογική του Κάρολ, τη σχιζοφρένεια του Αρτώ και το θέατρο του τρόμου της Μέλανι Κλάιν; Ή μήπως είναι μια «γυμνασία», όπως κάποιοι κάποτε είχαν χαρακτηρίσει τον Παρμενίδη του Πλάτωνα, μόνο που αυτή τη φορά η γυμνασία δεν θα είναι φτιαγμένη για τους μαθητές της Ακαδημίας, αλλά για τον λαό που πάντοτε έρχεται και έχει ήδη περάσει;