Και στο κλειστό παράθυρο μπροστά, λαχτάρισε. Έριξε βλέμμα πέτρινο κλεφτά τη γυάλινη σιωπή να σπάσει· να μπει στο σώμα του σπιτιού να ξαποστάσει. Και στο κλειστό παράθυρο μπροστά, θυμήθηκε. Έριξε πέτρα πίσω του κι αλάτι τον γυρισμό του να ξεχάσει· να βγει απ’ το σώμα του σπιτιού να ξαποστάσει.