H μελέτη εκκινεί από το θεατρολογικό πεδίο αλλά συνδυάζει και άλλους τομείς των ανθρωπιστικών σπουδών. Στον θεατρικό ρόλο της μάνας διερευνά τις αποτυπώσεις του ιστορικού χρόνου, αναζητώντας πώς η θεατρική τέχνη αντανακλά και ταυτόχρονα πώς συνδιαμορφώνει το κοινωνικό περιβάλλον. Από τη μάνα-φόνισσα στη Μήδεια του Ευριπίδη μέχρι τις μητρικές φιγούρες σε συγγραφείς-επιγόνους του In-yer-face Theater (Θεάτρου στα μούτρα), το εύρος είναι τεράστιο και η μελέτη δεν είχε στόχο να εξαντλήσει το πεδίο. Απομονώνει μια μικρή χρονική περίοδο με αφετηρία τα ύστερα χρόνια του 19ου αιώνα, όταν εμβληματικά κείμενα, όπως Η καταγωγή της οικογένειας της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους του Ένγκελς και η θεμελίωση της Ψυχανάλυσης από τον Φρόυντ, μαζί με τις προτάσεις των υποστηρικτών ή των επικριτών τους, έχουν επηρεάσει σημαντικά και τη θεατρική τέχνη. Το βιβλίο φτάνει μέχρι την τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα, όταν το κύμα των «κοινωνιστικών» ιδεών, η σοσιαλιστική σκέψη, έχει δώσει πνευματικούς και πολιτικούς καρπούς στην Ελλάδα. Οι θεωρητικές αναζητήσεις ολοκληρώνονται με τα πορίσματα σύγχρονων ανθρωπολόγων και ψυχολόγων, οι οποίοι συμβάλλουν στην αποσαφήνιση των χαρακτηριστικών που συγκροτούν την μητρική ταυτότητα σήμερα. Η μελέτη επικεντρώνεται σε δέκα ελληνικά θεατρικά έργα, ενδεικτικά και όχι μοναδικά παραδείγματα. Τα συγκεκριμένα έργα επιλέχθηκαν για να διαμορφωθεί ένα δείγμα δραμάτων που παρουσιάζουν ποικιλία στο περιεχόμενο, στη μορφή τους και στη σχέση τους με τη σκηνική πράξη. Οι μητρικές φιγούρες εξετάζονται αναλυτικά σε κάθε έργο και στη συνέχεια τοποθετούνται στο ερευνητικό κάδρο όλες μαζί, για να ακούσουν η αναγνώστρια και ο αναγνώστης συμπυκνωμένα τα λόγια τους, έχοντας αναγνωρίσει προηγουμένως τις πηγές από τις οποίες αντλούν τη φωνή τους.