«Ο Αναγνωστάκης δεν είναι απλώς ο κύριος εκφραστής μιας εποχής, αλλά της πιο δραματικής, της πιο τραγικής, της πιο αιματηρής εποχής του νεότερου ελληνισμού. Η εποχή αυτή σιώπησε από καιρό. Και από καιρό ήδη δεν ακούγεται ούτε ο απόηχός της. Και όταν έχεις μιλήσει με τόση ειλικρίνεια και τόση ένταση για μια τέτοια εποχή, πώς να μιλήσεις ύστερα για μιαν άλλη τόσο υποδεέστερή της;» Σε αυτή τη συλλογή κριτικών δοκιμίων ―που γράφηκαν σε διαφορετικές εποχές μεταξύ 1992 και 1997 και για δια­φορετικούς λόγους το καθένα και επανεκδίδονται εδώ με διορθώσεις―, ο Γιάννης Πιπίνης επιχειρεί μια εις βάθος κριτική θεώρηση του έργου του Μανόλη Αναγνωστάκη, αλλά και του ποιητικού φαινομένου γενικότερα. Ο συγγραφέας αναζητά τις πηγές για την εκρηκτική ποιητική ενέργεια και για την ειλικρίνεια της έμπνευσης που παράγεται από την έντονη «τριβή» των αντιθέσεων μεταξύ των ρεαλιστικών και στέρεων δομικών συστατικών της ποίησης του Αναγνωστάκη, ενώ εμβαθύνει στην ποίησή του μέσα και από τη σύγκρισή της με το έργο σπουδαίων δημιουργών, όπως του Ρίτσου, του Ελύτη, του Σαχτούρη, του Παπαδίτσα και άλλων.