Θεματικά και αυτά τα ποιήματα αφορούν τον υπαρξιακό (συνεπώς και τον πολιτικό) αγώνα απέναντι στην καθημερινότητα που δημιουργείται από την πλάνη και τη συνήθεια ("Στις πληγές του λευκού γεννιέται το ποίημα"). Η εικονική πραγματικότητα καθορίζει πια όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου της εποχής μας, όμως ακόμα και στις πιο μικρές εκδηλώσεις τού δίνεται συνεχώς η ευκαιρία να βγει από τον λήθαργο. "Στεκόμουν κάτω από το υπόστεγο | μ΄΄ έναν άγνωστο αδέσποτο σκύλο. | Έβρεχε. | Μόνο οι δυο μας ακούγαμε | τη μουσική στα πλήκτρα του δρόμου". ("Ο σύντροφος ακροατής"). Τα ποιήματα εκφράζουν την αντίληψη ότι η ευθύνη είναι ατομική και πως η ποίηση -η Τέχνη γενικότερα- είναι το μάτι της συνείδησης, η μόνη αλήθεια που μπορεί να δει και ν΄΄ αποκαλύψει το ψέμα. "Ασύμμετρο αφήστε με | με την Ποίηση | που έριξε στη ζωή μου το περιττό | και δεν αφήνει από το ποτήρι να πιω | τον τρόπο των λωτοφάγων". Αυτό συμβαίνει όποτε η τέχνη απλά δείχνει και δεν υποδεικνύει, επειδή οι κάθε είδους υποδείξεις/επιβεβαιώσεις σκοτώνουν ουσιαστικά τη ζωή. Το νόημα κάθε πράξης δεν είναι το αποτέλεσμά της, αλλά η πράξη αυτή καθαυτή. "Ποτέ δεν της μίλησε. | Αθέατος στο σκοτάδι | μάζευε τους έρωτες που έπεφταν, | όταν χτένιζε την καρδιά της".("Στο περιθώριο της αγάπης"). Θεματικά και τεχνικά πρόκειται για πολύμορφη ποίηση (ελεύθερος στίχος, ομοιοκαταληξία, ρυθμός τονικός και μουσικότητα από παρηχήσεις ανάλογα με το τι πραγματεύεται, σε μια προσπάθεια συμφωνίας της μορφής με το περιεχόμενό της) που διαρκώς αναζητά και ανατρέπει, καθώς, όπως επισημαίνει και ο ποιητής Γιάννης Κορίδης, "ο Πλαχούρης δεν υπακούει μόνο, αλλά και επαναστατεί, πάντα με τον δικό του εξελιγμένο τρόπο".