Όλα τα πρόσωπα βλέπουν. Ακόμα κι όταν κλείνουν τα μάτια τους βλέπουν. Όποιο σχήμα κι αν έχουν τα μάτια, αυτές οι ζυγές λίμνες, οι κλειστές θάλασσες, οι καθρέφτες του εσωτερικού βυθού, του χάους, του απείρου, η ποικίλη σε αποχρώσεις ίριδα, που άλλοτε πάει προς τα πάνω, κρύβεται σχεδόν κάτω από το βλέφαρο, σκιάζεται από τα χόρτα που ᾽ναι στην άκρη της όχθης, άλλοτε κατεβαίνει χαμηλά, διακρίνεται ολόκληρη κυκλική σαν πυρήνας κυττάρου ζωής, πυρήνας με τον πυρηνίσκο και τον πυρήνα του πυρηνίσκου, κολυμπάει φορές δεξιά, φορές αριστερά, πουλί, ένα από τα σημάδια της διακοσμητικής ουράς του παγωνιού, από τα πολλά παγώνια του παράδεισου, με χίλια μάτια στην ουρά, πίνουν από στέρνες αλαβάστρινες, πίνουν την έννοια της γενικής, απόρρητης θέας και δεν χορταίνουν, αχόρταγο πράγμα ο κόσμος και το μάτι που τον βλέπει κόσμημα.