Η Σοφία μεγάλωσε στην ύπαιθρο, εκεί που φυτρώνουν, σαν τα άγρια χόρτα, τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Εκεί, όπου η εύφορη γη ταΐζει την Ελλάδα όλη, μα δεν χορταίνει τα παιδιά της. Εκεί που τα ζώα ζούνε μαντρωμένα, και οι άνθρωποι μοχθούν παγιδευμένοι μέσα στην ερημιά. Κι όμως, αν και οι γαλότσες της βυθίστηκαν στη λάσπη, τη Σοφία η γη δεν την κατάπιε. Κατάφερε να σπάσει τον φαύλο κύκλο της μιζέριας και να αναδυθεί στον κόσμο των γραμμάτων, για να μας θυμίσει, μέσα από το κλάμα και μέσα από το γέλιο, πως τα πιο όμορφα λουλούδια έχουν τις ρίζες τους στο χώμα.