Στο πρώτο μέρος της εργασίας αναλύεται η σημερινή λειτουργία του δρωμένου των Κορδελάτων - Κορδελάδων - Φουστανελάδων - Λεβεντών - Τσολιάδων στη Νάξο, ως επιτέλεση διαφόρων ταυτοτήτων, επειδή αυτή η λειτουργία χαρακτήριζε ανέκαθεν το δρώμενο.
Στο δεύτερο μέρος της ο συγγραφέας διερευνά τον "αρχαϊκό" χαρακτήρα του θεατρικού αυτού έργου. Επικεντρώνει την ερευνητική του "τακτική" και "τεχνική" στην ανάλυση της εθιμικής φορεσιάς των συμμετεχόντων σε αυτό ανδρών, στον στρατιωτικό του χαρακτήρα, στη σύγκριση με ανάλογα από τον ελλαδικό χώρο θεάματα, στην "επίσκεψη" των κατά τόπους ονομασιών του, στην ανάλυση της τελευταίας "σκηνής" του, κ.ά., και οδηγείται στο εξής συμπέρασμα: Το δρώμενο παραπέμπει στην αρχέγονη πρακτική της αρπαγής γυναικών, σε αυτήν την αρσενική γαμική πρακτική βίας με στόχο την παρέμβαση στη διαδικασία ελέγχου της κοινωνικής αναπαραγωγής· δηλαδή, ο μεταμφιεσμένος σε γυναίκες ανδρικός θίασος έπαιζε θέατρο και επέλεγε τη συγκεκριμένη παράσταση. Το δρώμενο περιελάμβανε (τις σχετικές με το πνεύμα των ημερών) συμβολικές δράσεις ευγονικού χαρακτήρα, συμπληρώθηκε δε αργότερα (με την πάροδο των ετών) με συναφείς αποκριάτικες "σκηνές". Και εξελίχθηκε έτι περαιτέρω, κατά τις μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεκαετίες, με νέες "σκηνές", νέα πρόσωπα (γυναίκες μέλη του θιάσου), νέες λειτουργίες και χρήσεις, άκρως ενδιαφέρουσες για τη Σύγχρονη Λαογραφία.
Στο επίμετρο της εργασίας παρουσιάζονται αναλυτικά η σημερινή ψυχαγωγική, κοινωνιοψυχολογική, οικονομική λειτουργία του δρωμένου, εντεταγμένες σε ένα σύντομο θεωρητικό πλαίσιο, σχετικό με τον ανασκηνοθετημένο λαϊκό πολιτισμό, τη διαχείριση της Παράδοσης και τους σημερινούς της φορείς, τις "ειδικές πρακτικές" του πολιτισμικού τουρισμού, και την κατά Levi-Strauss γιαγιά, την ανθρωπολογική αρχέγονη, δηλαδή, διάσταση τής οικείας αυτής μορφής, επειδή, στην εκ πρώτης όψεως ασυνάρτητη με το θέμα παρουσία της, ο συγγραφέας εντοπίζει στο δρώμενο μια άκρως ενδιαφέρουσα επιβίωση πανάρχαιων ρόλων της.