Tό Μετά τήν ἀρετή ἀποτελεῖ ἀναμφισβήτητα ἕνα ἀπό τά πιό σημαντικά ἔργα τοῦ 20οῦ αἰώνα στό πεδίο τῆς ἠθικῆς φιλοσοφίας. Σέ αὐτό τό κλασικό πιά ἔργο, ὁ Ἄλασνταιρ Μακιντάιρ ἐξετάζει τίς ἱστορικές καί ἐννοιολογικές ρίζες τῆς ἰδέας τῆς ἀρετῆς, ἐπισημαίνει τούς λόγους τῆς ἀπουσίας της ἀπό τήν ἰδιωτική καί τή δημόσια ζωή, καί διατυπώνει μιά πρόταση γιά τήν ἐνδεχόμενη ἀνάκτησή της. Ἐνῶ τά ἐπιμέρους κεφάλαια ἐκτείνονται σέ ἕνα εὐρύ πεδίο, ἀπό τή στιγμή πού συναρμόζονται συγκροτοῦν ἰσχυρό ἐπιχείρημα γιά τό βαρύ τίμημα πού πλήρωσε ἡ νεωτερικότητα μέ τήν πεισματική ἀπόρριψη αὐτοῦ πού ἐκεῖνος ἀποκαλεῖ «παράδοση τῶν ἀρετῶν». Στόν πρόλογο τῆς τρίτης ἔκδοσης τοῦ βιβλίου (1981) ὁ Μακιντάιρ ἐπανεξετάζει τούς βασικούς ἰσχυρισμούς τοῦ Μετά τήν ἀρετή καί καταλήγει στό συμπέρασμα ὅτι, μπορεῖ στήν πορεία νά ἔχει μάθει πολλά καί νά ἔχει συμπληρώσει καί βελτιώσει τίς θέσεις καί τά ἐπιχειρήματά του, δέν ἔχει ὅμως ἐγκαταλείψει καμία ἀπό τίς κεντρικές θέσεις του: «Ἐξακολουθῶ νά ὑποστηρίζω ὅτι τόσο ἡ δημιουργία ὅσο καί τό ἀδιέξοδο τῆς ἠθικῆς νεωτερικότητας δέν μποροῦν νά κατανοηθοῦν παρά μόνο ἀπό τή σκοπιά μιᾶς πολύ διαφορετικῆς παράδοσης, τῆς ὁποίας οἱ πεποιθήσεις καί οἱ προϋποθέσεις διατυπώθηκαν, στήν κλασική τους ἐκδοχή, ἀπό τόν Ἀριστοτέλη».