Άλλοτε, αν θυμάμαι καλά, η ζωή μου ήταν μια γιορτή όπου άνθιζαν όλα τα αισθήματα κι έρεε κάθε λογής οίνος. Μια βραδιά κάθισα στα γόνατά μου την Ομορφιά. – Και τη βρήκα φαρμάκι. – Και την καταράστηκα. Ξεσηκώθηκα ενάντια στην εξουσία. Πήρα τους δρόμους. Αχ, μάγισσες, δυστυχία, μίσος, σ’ εσάς εμπιστεύτηκα το θησαυρό μου! Κατάφερα να σβήσω από τη σκέψη μου κάθε ανθρώπινη ελπίδα. Όρμησα ύπουλα, θηρίο ανήμερο, να πνίξω κάθε χαρά. Κάλεσα τους δήμιους, να δαγκώσω πεθαίνοντας το κοντάκι των τουφεκιών τους. Κάλεσα τις συμφορές, να πνιγώ μες στην άμμο και το αίμα. Θεός μου η δυστυχία. Ξάπλωσα στη λάσπη. Στέγνωσα στον αέρα της αμαρτίας. Κι έπαιξα ωραία παιχνίδια στην τρέλα. Και η άνοιξη μου χάρισε το φριχτό γέλιο του ηλίθιου. Το μεγαλειώδες ποίημα του Arthur Rimbaud στην κλασική πλέον μετάφραση του Χριστόφορου Λιοντάκη, κυκλοφορεί στη σειρά ξένης ποίησης Sempreviva.