Επέλεξα αυτές τις τρεις τραγωδίες του µαγικού Ευριπίδη, ενώ ονειρεύοµαι και τις άλλες, γιατί έχουν ένα κοινό «µοτίβο», ένα σηµαντικότατο για τη σύνθεση του µύθου «εύρηµα»: Το συντετριµµένο νεανικό σώµα. Στη Μήδεια είναι τα σφαγµένα παιδιά. Στον Ιππόλυτο ο ίδιος ο τσακισµένος από το άρµα του νεαρός ήρωας. Στις Τρωάδες ο ριγµένος από τα τείχη µικρός Αστυάνακτας. Στη Μήδεια ακούµε µόνο τις εκκλήσεις των παιδιών για βοήθεια από µέσα. Στον Ιππόλυτο τον θρήνο του ίδιου του κατατσακισµένου νέου ως το ύστατο ψυχοµαχητό του. Στις Τρωάδες η φωνή του θύµατος έχει οριστικά σιγήσει. Η Εκάβη αναλαµβάνει να θρηνήσει για λογαριασµό του και για λογαριασµό µας τη θυσία της νεότητας κάθε φορά που τα αδιέξοδα των ανθρώπινων σχέσεων ή οι νόµοι της Ιστορίας χρειάζονται θύµατα. Δ. Χ.