Με αυτή την πρώτη συλλογή ο Ιούλιος-Μιχαήλ Ευλάμπιος εισέρχεται στο πεδίο της Ποίησης προτείνοντας την εξύφανση ενός μικρού λυρικού τοπίου. Σε αυτό «χωρούν» κι εξακτινώνονται το Εγώ και το Εσύ, το διαρκές δίπολο της ύπαρξης. Κύριο μέλημα του δημιουργού στο «Μνημονολόγιο» είναι η ανάπτυξη μιας λεπτής, ιδεατής συνθήκης στοχασμού, εξομολογήσεων αλλά και διατύπωσης του ανείπωτου και του αιώνιου, του συναισθηματικά θαυμαστού. ΤΡΕΙΣ Σφηνώνει η Πανσέληνος με φως την πόρτα. Υπερχειλίζει τ’ αδύνατο. Πόσες φορές προσπάθησα να δω το άδικο πριν γεννηθεί. Μα αντρώθηκε η γνώση μέσα μου πως πριν χαθείς εσύ είχα χαθεί εγώ. Πριν κλείσει το παντζούρι πριν κοιμηθούν τα κλήματα πριν ο Θεός νυστάξει, κι αφήσει την ελπίδα μισοφτιαγμένη. Δύσκολες οι ώρες που ξοδεύονται για σένα. Μα πόσο αγαπώ αυτό το άδικο που η φύση μου επιβάλλει. ΚΥΡΙΑΚΗ Από την άκρη του σκοταδιού ξεκίνησε η πρώτη, η σημερινή βροχή. Φούσκωσε μολύβδινη πίσω από τις πέρα λεύκες κι έπειτα ξεφύλλισε τα γεράνια στο κατώφλι με ακροδάχτυλα παιδικά. Την άκουσα στις παρυφές του ύπνου καθώς σκόρπισε τα παιχνίδια στην αυλή κι έφτασε ως το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας διανύοντας, αναπάντεχα, την απόσταση μεταξύ όσων στ’ αλήθεια έγιναν και όσων θα μπορούσαν, κάποτε, να γίνουν. Ποτέ η βροχή δεν ήταν τόσο μικρή όσο σήμερα. Ποτέ η ευτυχία τόσο καλά κρυμμένη.