Μπαμπά, όταν πέθανε η αγαπημένη μητέρα του Roland Barthes, εκείνος άρχισε να κρατάει το ημερολόγιο της απουσίας της. Αν πεθάνεις αύριο, μπαμπά, δε θα μπορέσω να κάνω το ίδιο για σένα. Είμαστε ήδη απόντες ο ένας απ' τη ζωή του άλλου χρόνια τώρα· πώς θα μπορούσα να χαρτογραφήσω την απουσία σου; Τόσα χρόνια και δεν έχουμε καταφέρει να γίνεις πραγματικά ο μπαμπάς μου κι εγώ ο γιος σου. Γι' αυτό γράφω τώρα, ελπίζοντας ότι δεν είναι πολύ αργά. Μπαμπά, θα ήθελα να έχουμε κάτι να χάσουμε, κάτι που να αξίζει να μας το πάρει ο χρόνος
Θυμάμαι τόσο καθαρά εκείνη τη μέρα που είχες πει φρόντισε ό,τι κάνεις ο μπαμπάς σου να είναι περήφανος για σένα. Στην προσπάθεια μου να σε κάνω περήφανο, μπαμπά, σου έκρυψα τόσο πολλά. Πλέον έχεις αυτή την τέλεια εικόνα για μένα και τρέμω να την γκρεμίσω. Γιατί θέλω να είσαι περήφανος, όχι να ντρέπεσαι για μένα. Ποτέ κανείς άλλος δεν πίστεψε σε εμένα, μπαμπά, και δε θέλω να χάσω αυτό το μοναδικό άτομο στον κόσμο.
Ίσως κάνω λάθος τόσα χρόνια έχω κάνει τα πάντα, συνειδητά και ασυνείδητα, ώστε να φαίνομαι... Το τέλειο παιδί για σένα. Ναι, είμαι ανασφαλής. Ήμουν. Μπορώ να το παραδεχτώ επιτέλους. Δε φταίει κανείς άλλος εκτός από μένα. Καιρός να μιλήσουμε, να τα μάθεις όλα. Κι ας καταλήξεις να ντρέπεσαι για μένα. Ξέρεις κάτι;
Μπαμπά, θέλω να ντρέπεσαι για μένα. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γνωριστούμε, αν δεν είναι απ' το μηδέν. Γιατί σημαίνει πως ακόμα ζεις, ότι μπορούμε να επανορθώσουμε για τον χαμένο χρόνο.
Ίσως η ντροπή είναι αυτό που νιώθεις όταν ξεκινάς να γνωρίζεις πραγματικά κάποιον. Όταν η τελειότητα αφήνει χώρο για το ανθρώπινο, αυτό που αγαπάς με όλα τα λάθη που έκανε ή θα κάνει.
Γιατί το ανθρώπινο θέλουμε, μπαμπά. Η τελειότητα είναι για τους ξένους, για τις διασημότητες στη τηλεόραση. Για όσους δεν είναι ποτέ πραγματικά κομμάτι της ζωής μας.