Μπαρ­μπα-Γκά­νιο – μια αμ­φι­λε­γό­με­νη προ­σω­πι­κό­τη­τα. Ακό­μα υπάρ­χει δι­α­φω­νία για το ποι­ος είναι. Εκ­προ­σω­πεί ένα ολό­κλη­ρο έθνος ή μια με­ρί­δα αν­θρώ­πων; Είναι κοι­νω­νι­κό ή εθνι­κό το ζή­τη­μα; Ο Αλέ­κο Κον­στα­ντί­νοβ δί­νει τη δι­κή του εξή­γη­ση: «Μην πε­ρι­φρο­νείς αυτόν τον απλο­ϊ­κό, πο­νη­ρού­λη φου­κα­ρά, είναι θύ­μα του αμόρ­φω­του πε­ρι­βάλ­λο­ντος, είναι θύ­μα των αγράμ­μα­των παι­δα­γω­γών. Το κα­κό δε βρί­σκε­ται μέ­σα στον ίδιο, αλ­λά στην επιρ­ροή του γύ­ρω πε­ρι­βάλ­λο­ντος. Ο μπαρ­μπα-Γκά­νιο είναι δρα­στή­ρι­ος, συ­νε­τός, με αντί­λη­ψη! Άφη­σέ τον στα χέ­ρια κα­λών κα­θο­δη­γη­τών και θα δεις τι είναι ικα­νός να κά­νει. Ο μπαρ­μπα-Γκά­νιο μέ­χρι τώ­ρα εμ­φα­νί­ζει μό­νο τα ζω­ώ­δη έν­στι­κτά του, αλ­λά μέ­σα του υπάρ­χει δυ­νη­τι­κά με­γά­λο από­θε­μα πνευ­μα­τι­κής δύ­να­μης που αν βρε­θεί στο κα­τάλ­λη­λο ηθι­κό πε­ρι­βάλ­λον θα με­τα­τρα­πεί σε ενερ­γό δύ­να­μη».