«Η γης δεν έχει κρικέλια για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν,» είχε γράψει κάποτε ο μεγάλος Σεφέρης. Κι όμως... βρήκαν άλλους τρόπους, πιο αποτελεσματικούς μάλιστα. «Έφεραν ένα μηχάνημα», μας είπαν «και τα ισοπέδωσε όλα». Τίποτε που να μαρτυρεί το πέρασμά μας απ’ αυτή τη γη, ούτε μια πέτρα, μια ελιά, ένας σταυρός στον Άη Θεράπο. Εκεί που τα στάχυα λικνίζονταν στο απαλό φύσημα του αγέρα, εκεί που χτυπούσαμε τα γονατά μας και βάζαμε χώμα πάνω στην πληγή για να σταματήσει το αίμα, που κλέβαμε τα γλυκά του κουταλιού απ’ τη γυάλινη βιτρίνα της Ειρήνης, τώρα σιωπή, μόνο μια πέρδικα να καρτερεί. …Στο περιβόλι, τα σύκα μάταια θα περίμεναν φέτος τις μέρες της σοδειάς. Κόκκινα και ζουμερά σαν το χρυσάφι του αυγουστιάτικου ήλιου, θα σάπιζαν πάνω στα δέντρα. Μια μεγάλη σαύρα ανασήκωσε τον λαιμό της και κοίταξε παραξενεμένη μια δεξιά και μια αριστερά. Σερνόταν με τη μακριά ουρά της στον μισογκρεμισμένο τοίχο του παλιού σπιτιού του Πέτρου και της Ελένης. Κάτι κακό οσμιζόταν στον αέρα κι έτρεξε φοβισμένη να κρυφτεί στα χαλάσματα... Το τραγούδι του καλαμιώνα... ακούστηκε απόκοσμο μαζί με το τρίξιμο απ’ το παλιό αλακάτι. Το νερό απ’ τα βάθη του πηγαδιού ανατρίχιασε κι αυτό κι αναδεύτηκε άγρια. Ένας άχρονος αναστεναγμός ακούστηκε απ’ τα βάθη της γης... Κάλλιο να στερέψω για πάντα, παρά να ξεδιψάσουν από μένα, θα κρυφτώ πιο βαθιά στη γη και θα περιμένω μέχρι να φύγουν, σκέφτηκε το πηγάδι κι από τότε γέμισε φίδια. Γιατί, κι αν ακόμα οι άνθρωποι ξεχάσουν, η φύση... δεν ξεχνάει ποτέ ως την ώρα της δικαιοσύνης. Να θυμάσαι τ’ όνομά μου: Αγκαστίνα…