Το δεύτερο μέρος του αριστουργήματος του Λόιζε Κόβατσιτς ξεκινά με τον ήρωά μας, τον Μπούμπι, να κάνει και πάλι ζαβολιές στους δαιδαλώδεις δρόμους, στα εγκαταλελειμμένα χασάπικα και στους κινηματογράφους της Λιουμπλιάνα εν καιρώ πολέμου, μαζί με τους καβγατζήδες φίλους του. Μέσα από τα χαζά και συναρπαστικά συμβάντα της παιδικής του ηλικίας, ο Μπούμπι ξεπροβάλλει ως ένας αποφασιστικός μαθητευόμενος της τέχνης, ανταλλάσσοντας τα χειροποίητα κόμικ του για λίγο φαγητό και δουλεύοντας μέρα νύχτα πάνω σε μια τοιχογραφία της Χιονάτης για ένα ορφανοτροφείο. Η γλώσσα του Κόβατσιτς αποδίδει με αξιοσημείωτη ακρίβεια μια εποχή κατά την οποία ένα δεκατριάχρονο αγόρι από την Ελβετία, εξορισμένο και συνάμα προστατευμένο από τις φρικαλεότητες του Ολοκαυτώματος, φαντάζεται τη Ναζιστική Γερμανία ως «ένα γιγάντιο, μαύρο, μαρμάρινο τετράγωνο γεμάτο από τα κακομαθημένα της Νεολαίας του Χίτλερ με τα οποία θα έπρεπε να στέκεται προσοχή και να χτυπά ένα ταμπούρλο». Ο δεύτερος τόμος είναι γεμάτος με εντυπωσιακές ιστορικές λεπτομέρειες, τόσο επικεντρωμένες στον υλικό κόσμο της Λιουμπλιάνα του 1940 που, συγκριτικά, καθιστούν τη σύγχρονη εποχή σαθρή.