Ο πρώτος τόμος της αυτοβιογραφίας του συγγραφέα, ξεκινά το 1938 με την απέλαση της οικογένειας Κόβατσιτς από την οικία της στην Ελβετία και την εγκατάστασή της στη γενέτειρα του πατέρα, τη Σλοβενία, η οποία τότε ανήκε στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας. Την ιστορία αφηγείται ένα δεκάχρονο αγόρι, ένα παιδί διαρκώς αποξενωμένο που δεν μπορεί να ενταχθεί ούτε στην Ελβετία, αλλά ούτε και στη Σλοβενία, και που αντιμετωπίζεται με την ίδια καχυποψία από τους ενήλικες όσο και από τους συνομήλικούς του. Περιλαμβάνει εφιαλτικές και βαθύτατα στοχαστικές περιγραφές απομόνωσης μέσα απ’ τα μάτια ενός παιδιού, ενός ‒από πολλές απόψεις‒ αφελούς αγοριού που αναγκάστηκε, όμως, να ενηλικιωθεί από μικρή ηλικία. Το βιβλίο επικεντρώνεται στη δίνη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τη μεταπολεμική περίοδο, καλύπτοντας όλες τις πολιτικές, ιδεολογικές και κοινωνικές συγκρούσεις του 20ού αιώνα, ενώ αποτελεί ένα τραγικό χρονικό του πρόσφατου παρελθόντος. Ένα αυθεντικό, εκτενές και περίπλοκο αυτοβιογραφικό έργο, που συχνά συγκρίνεται με τα βιβλία σύγχρονων δημοφιλών συγγραφέων όπως της Έλενα Φεράντε και του Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ, αλλά και κλασικών συγγραφέων όπως του Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ και του Λέοντος Τολστόι.