Η μετατροπή της μνήμης σε παρόν, αποτελεί δομική απολογία για κάθε ιστορικό, που πρέπει να οργανώνει συνολικά την εικόνα τής ιστορίας. Αυτό σημαίνει την οργάνωση της συνολικής πρότασης, τόσο καταγράφοντας αυτό που συνέβη στο παρελθόν, όσο και ορίζοντας το πώς συνδεόμαστε με αυτό. Στη δεύτερη περίπτωση υπεισέρχεται αναγκαστικά η μνήμη, που αποτελεί και τον πρώτο σπινθήρα της επαφής με τα πράγματα. Μένει να ζητηθεί από τον ιστορικό το πολλαπλό, το ιδιαίτερο, το μερικό και μία προσέγγιση των ιστορικών συμβάντων, των προσώπων και της δράσης τους, σ’ ένα διαρκή χρόνο, ακριβώς διότι ο τι έχει αποτυπωθεί στο χρονικό χάρτη ως ιστορικό συμβάν, ανήκει στη στιγμή του και στους αιώνες, ανήκει στους πρωταγωνιστές του και στα γένη των ανθρώπων που έρχονται μετά και τους κληρονομούν. Από τον αξιακό κώδικα των καιρών και των ανθρώπων εξαρτάται κάθε φορά, η διατήρηση της ηρωικής μνήμης και η λειτουργία της στη γραμμή του παρόντος τους και του μέλλοντός τους.