Ο παππούς μου διετέλεσε επίτιμος πρόξενος της Ελλάδας σε μια μικρή πόλη της Βόρειας Αφρικής, όπου εμπορευόταν σφουγγάρια. Μεγάλωσα τριγυρισμένος - εκτός από τους φοίνικες και τους σπόγγους - από την ελληνική σημαία, τη φωτογραφία του βασιλικού ζεύγους, την πράσινη τσόχα του γραφείου και τις επίσημες σφραγίδες του ελληνικού κράτους... Η Ελλάδα αποτέλεσε για μένα την πεμπτουσία του οργανωμένου κράτους, του κύρους και της ευπρέπειας. Όταν αργότερα τη γνώρισα από κοντά, η πρώτη μου κίνηση ήταν να επισκεφθώ το ελληνικό κράτος. Με καλοδέχθηκε - εν τω μεταξύ είχε ξεκρεμάσει τα βασιλικά πορτραίτα - και μάλιστα μου προξένεψε δουλειά. Έτσι άρχισα μια μακροχρόνια σχέση με μια Δημόσια Υπηρεσία που τότε ήταν νέα και ορεξάτη. Ακόμα και ο θυρωρός όταν τον ρώταγες: "Τι γίνεται" σου απαντούσε ακλόνητος: "Ε, εδώ στον αγώνα". Μέσα από τα ποικίλα αλισβερίσια μου, αναζητούσα την Ελλάδα. Και πράγματι πολλά μαθαίνεις από μια υπηρεσία. Μαθαίνεις να συντάσσεις για την ευχαρίστηση της σύνταξης. Να περιγράφεις - με λίγα λόγια - μελλοντικές εφαρμογές, ελπιδοφόρες καταστάσεις και εκσυγχρονιστικές διαδικασίες. Πολλές φορές μ έπιανε μια απελπισία και έλεγα: "Η Ελλάδα δεν είναι εδώ". Έλα όμως που ήτανε. Ήτανε και εδώ. Οπότε, καλού κακού, έβγαλα μερικές φωτογραφίες που μπορεί να είναι χρήσιμες μια μέρα, όταν φτιαχτεί ένα λαογραφικό μουσείο με την αναπαράσταση της Δημόσιας Υπηρεσίας. Αναζήτησα - εντός και εκτός Υπηρεσίας - διάφορα γνήσια ανταλλακτικά όπως αυτό που διαφημίζει το λεωφορείο, "Τα φρένα μου είναι ελληνικά", και τα συναρμολόγησα. Καλή ανάγνωση.