Το βιβλίο αυτό γεννήθηκε από τη συνάντηση δύο γενεών ελευθεριακών που απείχαν μεταξύ τους μισό αιώνα. Ένας αγωνιστής με μακροχρόνια παρουσία στο κίνημα και μερικοί νέοι βρέθηκαν, το καλοκαίρι του 1972, στο μικρό και παλιό σπίτι των Τομαζίνι στο χωριό Βιβάρο του Φριούλι, κοντά στο Πορντενόνε. Εδώ ο Ουμπέρτο κατέθεσε τη μαρτυρία της πολυτάραχης αλλά και γαλήνιας, της απλής αλλά και πολύ πλούσιας ύπαρξής του. Μια ζωή που ξεκίνησε στην αυγή του 20ού αιώνα κάτω από το καθεστώς των Αψβούργων και η οποία τον οδήγησε να διασταυρωθεί με τους φοιτητές του ’68. Σε μια συζήτηση που κράτησε περισσότερο από 16 ώρες, ο γηραιός αναρχικός έδωσε πολλές πληροφορίες που η επίσημη ιστορία παραβλέπει και οι οποίες μεταφέρθηκαν σε μια κοπιώδη μεταγραφή, η οποία στη συνέχεια συμπληρώθηκε από μια ενδελεχή έρευνα σε ιστοριογραφικές και αρχειακές πηγές. Η αφήγηση αυτή, περισσότερο από πολλά ακαδημαϊκά κείμενα, μπορεί να εισάγει τον αναγνώστη στα υποκειμενικά και συλλογικά προβλήματα του αναρχισμού. Ένα κίνημα, ανέκαθεν περιθωριοποιημένο και συκοφαντημένο από την εξουσία, το οποίο αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της πανάρχαιας επιθυμίας για την ελευθερία και τη χειραφέτηση του λαού. Μια ουτοπική ελπίδα, της οποίας είναι αντιπροσωπευτική η εμπειρία που καταγράφεται εδώ, αναδεικνύοντας εκ νέου την επικαιρότητά της.