Την «άπονη» τη ζωή μας, επομένως, την ορίζουν, έτσι ή αλλιώς, οι «δαίμονες». Και το ερώτημα δεν είναι τι κάνουν αυτοί για μας, αλλά τι κάνουμε εμείς γι’ αυτούς. Άλλοι τους καταγγέλλουν, άλλοι τους ξορκίζουν, άλλοι τους βιντεοσκοπούν, άλλοι τους πετάνε από το παράθυρο κι άλλοι έχουνε μάθει να ζούνε μ’ αυτούς. Ο Ηρακλής ο Κακαβάνης έκανε κάτι πολύ πιο έξυπνο. Πήρε έναν από αυτούς τους δαίμονες, το «δαίμονα του τυπογραφείου», και τον έκανε βιβλίο. Έγραψε τη βιογραφία του, για την ακρίβεια. Τον τσάκωσε εκεί που γεννήθηκε, πριν ακόμα εφευρεθεί το χαρτί και η μελάνη, και μας αποκάλυψε, τις «μαλαγανιές» του.