Η ιστορία αποτελεί μια ελεγεία για τον θάνατο του πατέρα της αφηγήτριας, που συνοδεύεται από τον συμβολικό θάνατο της Γιουγκοσλαβίας. Κατά κάποιον τρόπο η γλώσσα που χρησιμοποιείται, είναι η διάλεκτος μιας αναμέτρησης και η προσπάθειά της να επανέλθει στον χαμό του γονέα, που συνιστά μια προσωπική, οικεία απώλεια. Σαν μέσο για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, η Βούτσκοβιτς επιλέγει μια αθεράπευτα ποιητική γλώσσα, που αντλεί από την καλύτερη διαθέσιμη παράδοση, μια γλώσσα που πληγώνει, καθώς η πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος παλεύει να ερμηνεύσει την εξαφάνιση του πατέρα της σαν κάτι πρόωρο, αν όχι αναπόφευκτο. Αντικρίζει την ίδια στιγμή την εξαφάνιση της Γιουγκοσλαβίας σαν ένα γεγονός διαφορετικής τάξης και μεγέθους, κάτι συμφωνημένο, ή όχι, από εκείνους που ανέδειξαν τη χώρα. Και όμως συνέχισαν να την καταστρέφουν, να τη δολοφονούν. Και το έκαναν στην πραγματικότητα. Ο Γιουγκοσλάβος συγκαταλέχθηκε στη βραχεία λίστα του βραβείου λογοτεχνίας NIN, μία από τις παλαιότερες και πλέον σημαντικές διακρίσεις στη Σερβία, και έχει μεταφραστεί σε πέντε γλώσσες.